evet arkadaşlar yine efkarlıyım ve bu efkarımı sizler ile paylaşmak istedim.
her insanın hayalleri vardır. kimisinin para, kimisinin sevgi, kimisinin şöhret ve popülarite vb. gibi. bu hayallerin bazılarının olması kolay, bazılarının zor, bazılarının olması ise imkansızdır.
ben kurdum. her hayalimde babam var ve onunla yaşanmamışlıklarım. ben hiç babamla maça gitmedim mesela. ben hiç babamla pikniğe gitmedim mesela. ben hiç babamla sevdiğim kız hakkında konuşmadım ve ondan tavsiye almadım mesela. ancak; en büyük hayallerim bunlar değil tabi ki... en büyük hayalim...
önce kısa bir bilgi verelim;
bursa'nın yerel halkı olan ve bursalıların kendilerine dağlı dediği bir kesimde ikamet ediyorduk. çevremizde ki düğünlerin hepsi onların örf ve geleneklerine göre oluyordu. daha yedi-sekiz yaşlarında onların düğünlerine gitmeye başladım. çok eğlenceli düğünlerdi. onların düğünlerinde ince çalgı denen çalgılar topluluğu ile gerçekleştirildi. bu çalgılar elektro bağlama, davul, dabruka, zurna ve son zamanlarda eklenen orgtu. genellikle oynadıkları oyun havaları; aşağıdan, cezayir, çiftetelli, misket tarzı oyunlardı.
babam; bu oyunların hepsini usta derecede oynar ve bütün mahalle tarafından saygı ve sevgi görürdü. tanıdık tanımadık herkes düğünlerine çağırırdı. çünkü sadece onun oyununu izlemeye gelen insanlar vardı.
herkes babamın oyununu hayranlıkla izlerdi. ve bir gün babamın çok samimi bir dostu babama dedi ki;
- veli oğlanı da kaldırsana, beraber oynayın da görelim. bakalım senin kadar yetenekli mi?
babam sadece tebessüm etmişti. ve bana dönerek hadi gel çıkalım oynayalım demişti. yaşım 14tü ve ben insanların karşısında oynamaya utanmıştım ve oradan kaçmıştım. ve bu bende öyle bir etki yapmıştı ki babamla artık hiç bir düğüne gitmez olmuştum.
bu olayın üstünden yaklaşık 6-7 ay sonra istesem de bir daha bunu gerçekleştiremeyecek olacağımı nereden bilebilirdim ki? evet tahmin ettiğiniz gibi babamı kaybettim ve artık o yoktu. artık düğünler bile hüzünlüydü.
benim içimde işte öyle bir ukte kaldı ki 11 senedir içimden söküp atamadım. keşke babamı o gün kırmasaydım, keşke o şekilde kaçıp da babamın yüzünü eğmeseydim. keşkeler ile yaşamak öyle zor ki....
bunu niye mi anlattım.. yine bir düğünden geldim. ve yine hayallerimden uyandım. çalgıcının; kadir dayı ve oğullarını piste davet ediyoruz anonsundan sonra, gerçek alemden kopup, hayaller alemine daldım ve pistte oynayan babam ile bendim. yüzümde tatlı bir gülümseme ile...
ancak... o gülümseme hayaller aleminden gerçek aleme dönünce öyle bir canını acıtıyor ki insanın, o acını tarifi mümkün değil.
not= belki bazılarına bu yazdıklarım saçma gelebilir ancak benim durumumda budur işte. benim hayallerim o kadar büyük değil. tek hayalim babam ile karşılıklı oynamaktı ama bu malesef asla gerçekleşmeyecek bir hayal.
