Dün akşam avrupa yakasından bindiğim vapurdan anadolu yakasında indim ve yolda yürürken önümde yürümeye çalışan bir görme engelliye rastladım. Yardımcı olmak amacıyla nereye gideceğini sordum ve koluma girmesini, ona eşlik edeceğimi söyledim. Yolda giderken onun engelli olduğunu kabul edemedim çünkü zifiri karanlık içerisinde yaşama tutunuyor ve hayata karşı öylesine güzel bakıyor, öyle güzel düşünceler içerisindeydi ki.
Lafı fazla uzatmadan kısaca: Arkadaşlar böyle durumda olmak istermiydiniz? Hayır dediğinizi duyuyorum. Lütfen içinde yaşadığımız ülkenin kıymetini bilelim, hayatı dolu dolu yaşıyalım.
Televizyon karşısında vakit geçireceğimize bir kitap alıp okuyalım demek istediğim bildiklerimizin üstüne birşeyler katalım, neden yaşıyoruz ki kendimizi geliştirelim. Neden olduğumuz yerde sayarak yılları geçirelim ki.
Demek istediklerimi anladığını umuyor, hepinize sağlık ve sıhatler diliyorum.
Sevgiler.
