11 aydır yalnızım sözlük. çok dokundu gidişi. geri gelmesini çok istedim. çok yalvardım ama gelmedi be sözlük. 11 aydır sırf onun hasretinden kimseyle çıkamadım sözlük. ha şimdi aklımda mı? hayır, değil. daha sonra yenileri girmeye çalıştı hayatıma. kalp koyan, canım diyen, gülücük koyan her mesajına. oldu mu? hayır. buluşalım dedi. tamam dedim. buluştuk ve beni beğenmedi galiba sözlük. onu gördüğüm ilk anda aşık olduğumu anlamıştım. aslında mesajlardaki konuştuğum kişiye aşık olmuştum ben. ona. karşıma geldiğinde daha bir sevimliydi, ürkekti birazcık. hep bekledim. sadece bir adım bekledim. onu da atamadı. lanet olsun ona. oysa sürekli umut vermeye devam etti. her seferinde daha çok sevmeye başladım. bir süre sonra yazmayı bıraktım ona. o bana yazdı. sevindim. en büyük hatayı ben yaptım sanırım. ona "beni neyin olarak görüyorsun?" dediğimde bitti her şey. "bilmiyorum." dedi yine bir umut... seçenek sundum ona. "yakın arkadaşım." dedi ve bana sıra geldiğindeyse artık sadece "arkadaşım." diyebildim. ah benim salak kafam... sormasaydım belki daha yakın olacaktık ve belki de benim olacaktı. her sene bir kişiyle çıkmaktan sıkıldım. artık benimde uzun bir ilişkim olsun istiyorum. etrafımdaki herkes çorap gibi sevgili değiştirirken bana yalnız olmak çok koyuyor. benden hoşlanan bile yok. ama olsun. benim hala umudum var.
