hayatimda ilk defa yeterince vakit ve kardesimin ps3'ünün basina gececek firsatim olmasi sonucu ömrü hayatimda basladigim ve bitirdigim ilk oyun diyecegim ama cok parlak gecek nintendo cagima haksizlik etmis olurum. ama uzun zaman sonra beni tekrar bir konsola baglamis oyundur bu bir gercek. aslinda daha cok 2. ve brotherhoodoyununu izlerken baglandim da kronoloji takintimdan dolayi illa 1.yle baslayacagim dedim. ama yemin ederim digerlerini izlerken bile bunu oynadigim zamandan daha cok zevk almistim. duruma aciklik getirmek icin sunu söylemekten fayda var 20 yasinda bir kiz cocuguyum ve diger tüm güzel ötesi ps3 oyunlarini hic oynamadim. fps (cod vs) ve futbol (pes , fifa vs) oyunlarina el sürmüslügüm yok. ara sira tekken, mortal kombat filan olurdu ama nadir. kiz kafasiyla genellikle kardesim oynarken izler ve story mode'lari film izlermis gibi izlemeyi en büyük eglencem haline getirirdim (bkz: dante's inferno). her neyse iste bu kadarcik bir oyun gecmisiyle karar verdim ben bu seriyi bitiricegim. ilk zamanlar sevgili altair kendi etrafinda dönmekten cok öteye gidemiyordu. ama zamanla astik tüm controller sorunlarimizi ve oyun basladi. sonra hep ayni senaryolar. görev, kule, hedef. 3-4 farkli sehir. sonra yine görev, kule, hedef vs vs. bari finalleri heycanli olur dedim. ama olmadi. lan sirf combo ve counter attackle oyun bitirdim olum. vallahi sikildim lan. ben yani, daha kici boklu oyuncu. kendi kosullarima göre gayet de hizli ve az derecede zorlanarak bitirdim. ki bu beni üzdü bile diyebilirim. ha oyun olarak iyi, ona lafim yok. ve seri icin de tamamlanmasi gereken bir parca. ama daha iyi olabilirmis be. sahsen heycanla brotherhoodu gecmeyi bekliyorum. hele revelations demeyin kalbim carpinti yapiyor.
