üniversiteye basladiktan sonra büyük bir kisminin dangalak oldugunu anlayip sayica bir hayli azaltilan arkadasliklar. ama bir de liseden bu yana kendini unutturmayanlar vardir. yerleri cok ayridir. bu adamlar cocuklugunuzu, gecmisininizi, en saf hallerinizi sizinle birlikte yasamis be. "biz büyümemis dünya daha kirlenmemisken" zaman diliminin adamlari bunlar. hissedilen sicaklik, samimiyet, duyulan güven bir baska oluyor. bu gece mesela bu entry girme sebebi olmustur bir tanesi.
hayat diyorum belki bir kabuk gerektirmez eger ki zaten sizi daha en basindan anadan dogma bilen insanlarla yasaninca. bir garip hissettim simdi.
