ben hic kimseyi yolcu etmedim ordan. ya da karsilamadim. icine bile girmedim. önünde bir fotograf cektirmisligim bile yok. ama istanbulun en sevdigim binasi herhalde. ilk gördügüm zamani hatirliyorum. hakketten güzeldi be. icim yanmisti hayadarpasa yanarken. birini ona doyamadan erken kaybetmek gibi bir sey olmustu benim icin. hala da bir gün sevdigimi bu güzel binada karsilarim ya da yolcu ederim diye hayaller kuruyorum. cok romantik bir mekan atmosferi veriyor da.*
