16 yaşımda süt kokarken cenazemde çalınsın diye vasiyet ettiğim türküdür bu, elbet cengiz özkan söyleyecekse.
tanımım da subjektiftir evet, ama yaram da derdim de subjektiftir. el kadar çocuk ne anlar böylesi türküden de vasiyet eder, istanbul piçiyken hem de. oluyor, oldu; ben istedim anam ağladı, dayağını yiyecektim bunu istedim diye o yaşta. öğrendim ki türkü malatya türküsüymüş, istanbul çamurunda büyümek kanında gezeni değiştirmiyor demek.
yaş oldu neredeyse 30, bugüne kadar ettiğim tek kayda değer sözün bu vasiyet olduğunu farkediyorum ufaktan. yaş oldu 30, madem soysuz bende gönlün yoktu da niye doğru yoldan şaşırttın beni diyorum, ah diyorum.
burnunun direği sızladığında kafamın içinde çaldı, ciğerim söküldüğünde duydum, fon müziği oldu hayatıma bugünlerde. dağdır dediğim sevda bir poşete sığdı, dizime serip bakakaldım, 20 sene sonra aynı türküyü dinleyip önüme bakacağım günü düşündüm, tabi o günü görmek nasipse.
bu türküye tanımım sözlüğün kuralına aykırıdır. subjektiftir eyvallah, ama sırtımda mezarıma kadar taşıyorsam hakkımdır.
