7.
-
Bir evdin bana
tavanı akan
sebepsiz yere
camı açılan
üşüdüğüm
Yine evimdin benim
çayımı demlediğim
benimseyip gösterdiğim
akan tavanıyla
esen ceryanıyla
eşi dostu misafir ettiğim
Bir sene kaldım içinde.
tavan aktı onardım
cam açıldı kapadım,
yine de senden çıkmadım
Hep söylediler
bu ne zahmet dediler
o benim evim dedim,
kol kanat gerdim
yoruldum söylendim
ama vazgeçmedim
Evim başıma yıkıldı
tavanı toz oldu
camı tanınmaz oldu
çayım haram oldu
yatağım yorganım
sokaklara maloldu
haklıymış dostlar da
ben bilirdim
gönül hak meydanı değil
ta ilkten evsizdi benim
çarpık, ıssız yüreğim
