Sen hayata gözlerini yumalı neredeyse bir sene olacak. Biliyorum ki hakkında ne yazsam, ne söylesem, ne hatırlasam yeterli olmayacak. Cennette bir melek olduğunu hayal edip, avunmakla geçiyor sensiz günlerim. Güzel gülüşünü, hırçın saçlarını ne kıskanırdım sana hiç hissettirmeden. Evin en küçüğü olmanda cabası.. Olduğun yerden beni görüyosan şayet; hergün af diliyorum seni ne çok sevdiğimi yeterince dile getirmediğim için, sana yeterince zaman ayırmadığım için, senin yerine üç kuruş bile etmeyen orospulara ''kızkardeşim'' dediğim için, seni daha çok öpüp koklamadığım için, ela gözlerine bakıp ''bana annemin emanetisin'' demediğim için..
Üzerine toprak örtmek en büyük acıydı, hiç aklıma gelirmiydi seni kendimden önce yollamak, yokluğunu kabullenmeye çalışmak.. Ölümünden sonra sevgili ablan bir ihanet ve gaflet uykusundan uyandı birtanem. Belki de hayatın bana vermeye çalıştığı şifre burda saklıydı. Senden sonra tüm yardakçıları, paragözleri, ikiyüzlüleri, yalancıları, onursuzları, şerefsizleri, dost görünüp yılan gibi sokanları, dışı orospuları, ruhu orospuları kısaca ne kadar zehirli sarmaşık varsa hepsini çıkardım hayatımızdan.Allah bir daha kötülerle karşılaştırmasın..
Sen kıyamete kadar sürecek uykunda rahatça uyu bebeğim, ben yokluğuna direnip, hayata ve umuda tutunup savaşacağım yine. Sensiz ve eksik..
