itiraf ediyorum çok direndim,kimse bilmiyor ama çok güçsüzdüm,dik durdum,savaştım tüm güçsüzlüğümle. dinlediğini sanmıştım,ne çok yanılmıştım.
dinlerken dinleniyordum ben.ben onu dinlerken o beni duymazken,aynı masada yemek yerken ve ben çok uzaklara dalmışken biz ne çok konuştuk,kelimeler havada küçük çemberler çizdi. sesimizi hapsettik,birer sivri ok oldu aklımızdan geçenler,kalbimizin duvarlarına saplandı.kan vardı her yerde,tertemizdi oysa... yoksa kan temizleyen bişey miydi? hayır olamazdı.kırmızı lekeler neden yoktu ki etrafta?
yemeklerimiz soğudu o soğuk kış gününde. kar vardı sokaklarda.her yer bembeyazdı,her yer kapkara...
dinlediğini sanmıştım,anlatmıştım.anlatırken kendim de dinliyordum.dinlerken söylediğim cümleleri daha önce kendime bile söyleyemediğimi farkettim. yemekler tabakta kaldı.biz karlı şehri arabayla dolaşmaya başladık.dinlemediğini anladığımda daha çok bağırmaya başladığımı farkettim.ben bağırdıkça o dinlemiyordu ama ben kendime anlatıyordum,devam etmeliydim...
"ama ben sana çok değer veriyorum nankörlük etme!" dedi.
"değer dediğin şey ne senin?" dedim,buradan buna inanmamı beklemesi şaşırttı beni."değer duyulan değil hissedilen bişeydir" dedim yine duymadı.
"peki niye buradasın o zaman?" dedi. yaklaşık 1 buçuk saattir niye orada olduğumu anlatıyordum oysa,dinlememişti.
kendimle konuşur gibi konuştum."çık artık hayatımdan bu kadarını yapma" dedim.
"hiç istemiyorum ama" dedi. "çık "diye bağırdım "tamam" dedi.
evin önüne geldik,hoşçakal dedim,"bu son görüşmemiz mi?" dedi. anlamamıştı hiç bişey,arabanın kapısını çarptım indim koşarak çıktım merdivenleri...
kendimle konuştuğum bi kaç saat bana iyi gelmemişti ama bu ilişki burada bitmişti.
sebebini hala bilmiyor,dinlediğini sanmıştım,konuştum onunla...
bende biliyordum yalan söylediğini,oda.
inanmak güzel gelmişti ama...
