mert fırat hastası olduğum için gittim filme. kötü olsa bile göz zevki için değer dedim, mertçiğimi izlerim dedim ama daraldım yeminle.
klişelerle dolu olmasını, uzun vadede gerçekleşen hikayeninin 2 saate sığdırılamamasını geçtim de kadın karakterin samimiyetsizliğini hazmedemedim. sonsuz çağdaş memleketim izmirde yaşıyorum, aile desen bi o kadar çağdaş, yok boyle bir kadın imajı hiç çizemedim. son zamanlardaki her türk filminde eğer dönem filmi falan değilse illa ki iyi niyetli, her şeyin en iyisini hak eden bir özgür kadın oluyor. ehh bohem erkek de unutulmamalı tabi. neyse bu defa bohem erkek yoktu, gerçi böyle bi irish pub erkeği yoktu desek yalan olur. bakıyorum etrafıma, ne oyle bir kadın görüyorum, ne öyle bir erkek. yani buna kafayı öyle bir taktım ki, senaryoyu, oyunculuğu falan eleştirmeye fırsat kalmıyor.
her şeye rağmen mert fırat harikaydı, film kötüydü, kadın oyuncu iticiydi ve karakterler gerçekçilikten çok uzaktı. tıpkı türünün diğer örnekleri gibi.
