onu gördüm liseye başladığım ilk gün. gördüğüm anda aşık olmadım tabi ki ama hiç hissetmediğim bir duyguyu yaşadım. hayatımda gördüğüm en tatlı çocuk karşımdaydı onu görmek üzerine bir hayat kurduğum ilk günlerdi bu günler.
çok mutluydum çok, ne bileyim sonunu işte. yavaş yavaş bakmışım pazartesileri seviyorum beden dersi var diye onu maç yaparken izleyeceğim diye, girişleri çıkışları seviyorum onu göreceğim diye. hayallerimi süslüyordu sonunu düşünmüyordum sadece hayal kuruyordum.
bir yıla kalmadan çok iyi tanıdım onu. hatta onu en çok benim anladığıma iddaya bile girerim. onu en çok benim sevdiğime. benziyorduk birbirimize yani narsist değilim ama yakıştırabiliyordum onu kendime her şeyiyle. biz beraber mutlu olabilirdik hem çevremde kimsenin göremediği şeyleri görebiliyordum ona dair.
sonra boka sardı işte oda napsın ilk hoşlandı gibi ya da ben öyle sandım ama sonra rahatsız oldu. dersane çıkışlarına gitmemden, evinin etrafında dolaşmamdan, durmadan bakışlarımdan, antremanı olduğu günler spor salonun etrafında dolaşmamdan kısacası her şeyimden...
sevdim işte olmayacağını iyice anladığımda umutsuzlukla yaşamaya başladığımda unutmaya çalıştım. başkalarını buldum bi bok olmadı, uyudum rüyalarıma girdi, görmemeye düşünmemeye çalıştım aylar sonra gördüğümde bile onunla olmak için ölüyordum resmen.
platonik aşk ya böyle olurmuş işte yaşarsın bitmezmiş, öyle sürünürmüşsün.
