cem adrian'a ait parçadır. kirpik değil. kirpik sevgilisine ait.
bir sarılma anında, kınalı yapıncağın kirpiği abimizin yanağına düşüyor. orda bi şekilde asılı kalıyor. artık abimiz rahatsız olunca mı fark ediyor, aynada mı görüyor bilemiyoruz. bir şekilde nazlı yare ait kirpiğin varlığından haberdar oluyor, kendine has yöntemlerle de saklıyor. ayrıldıktan çok uzun zaman sonra da bunu sevgiliye hitap ettiği bu güzide parçada dile getiriyor. o kirpiği nasıl ve ne şekilde sakladı hiç o konuya girmiyorum. peçeteye falan sardı zaar. burda aslolan bu söz sahibinin psikopatlığı. nası bi adamsın kardeş sen? benim yüzüme düşse, "bu ne mına koyim yaa" diyerek atarım yere, dönüp arkama bakmam bile. anlıyor musun? bakmam bile. ite boka bu kadar anlam yüklüyorsun. sonra kız bakıyor "bu ne lan, ömür geçmez bu öptüğümün melonkiliğiyle" diyor ve basıyor tekmeyi. sonra sen ağla arkasından "o kirpik hala bende" diye. o kirpik var ya... neyse. terk eden sevgiliye de helal olsun. zararın neresinden dönmüşse kar etmiş. biri bana dese böyle, yıllar sonra, çıkıp da... o kirpik hala bende sevgilim dese. ne kirpiği lan manyak mısın siktir git derim. net. derim ama götüm de atar. tırsarım. istemem böyle biri hayatıma girmiş olsun, istemem hayatımdan çıkmışsa da bir daha rastlamış olayım. hiç istemem hem de. belli ki tehlikeli biri bu. belli ki hırslı. ince hesaplar peşinde. küçük şeylerden büyük manalar çıkaracak bi dünyası var. bana uzak, kirpiğe yakın olsun bu. istemiyorum.
şimdi tabi. şarkı sahibine baktığımızda... cinsel tercihi falan. o kirpiğin bi adama ait olma ihtimali... tabi şimdi saygı da duymak lazım ama. yani bi herifin kirpiği yüzüme düşse... içim ürperdi yemin ediyorum. ihtimali bile hayata dair çük burkan bir detay.
