aslında sadece susmuştum; kavga etmemek için; üzülmesin daha fazla diye...
iyi bok yemişim...
dışarı çıkacatık, gecenin çok renkli geçeceği belliydi, keyifler nasıl da yerindeydi. tüm gün boyunca güldük, eğlendik. o' nu nasıl da seviyordum, o mavi gözlerinde nasıl da yuvamı buluyordum, biliyordu;adı gibi emindi...
sevgililer gününde almıştı yüzüklerimizi, kelepçesi değil, mührü olmuştu aşkımızın. izleseniz tüyleriniz ürperirdi, öyle seviyorduk birbirimizi. hatırlamıyorum neden tartışmaya başlaığımızı, sadece ellerini hareket ettiriyordu, dilsizlere bir şey anlatırcasına. ben durmsyı yeğledim, öfkem derindi, derinim saldırgan.
bana elleriye bir şey anlatmaya çalışıyordu, etrafta çıt çıkmıyordu; sağırlık bu muydu? buysa eğer, komikti ama bir ömür zehir olurdu... acaba derdi neydi derken kulaklarım açıldı. bana benden bahsediyordu ve kendince hatalarımdan... sustum... geri çekildim.ama peşimden geldi, konuşarak.. önüme geçti,bağırıyordu. bu kadar hırslı olması garipti; oysa o her gece benim yanımda sessizce uyuyandı... olmazdı, o olamazdı karşımdaki... garipsedim; gülümsedim...
hani benim gülüşüm var ya, hani o gözlerimin inci gibi parladığı, hani uğruna her şeyi feda edebileceği, hani ölüm anında görmek istediği; eğreti geldi ona... keşke gülümsemeseydim....
anlamadığım yerden geldi, nasıl bir sesle geldi... sanki aniden tahta bir dolap kapağının kapanması gibi...
kapak yüzüme kapandı; ben yere düştüm; o ne yaptığını anlayamadı... yıldırımdı, şimşekti; hatta gök gürültüsü...
film gibiydik. bana vurdu ve o anda yere serildim. vurduğu yere istemsizce elim gitti, sıcacıktı... yavaşça ayağa kalktım; üzgünmüşçesine ve şok olmuşcasına bana baktı; koşarak uzaklaştım o evden...
biter sanmıştım; oysa ki daha yeni başlıyormuş.
süreç: hastanede yattım, kaburgalarım ciğerime battı, bir hafta konuşamadım, sosyallikten koptum, hayvanları daha sadık buldum, tırnaklarımı halen yiyorum; erkeklerden nefret ediyorum.
