eskiyi de, yeniyi de en can alacak yerlerinden görüp gösteren bu eşsiz adam, klasik tragedyada egemen olan ödev ile istek arasındaki çatışmaya karşılık modern dramda istek ile istenç arasındaki, "yapmak isteyip de yapamamak" çatışmasının işlendiğini ileri sürer. başka bir deyişle, eski zamanlarda egemen olan zorunluluk yeni zamanlarda yerini özgürlüğe bırakmıştır. artık birey kendi duygu ve düşüncelerine uygun olan kararı verir, bu kararı uygulamaya bakar. başarır ya da başarmaz, o başka sorun. başaramazsa ortaya dram dediğimiz durum çıkar. artık "ödev-istek" çatışmasının yerini, istek-yapma gücü, gerçekleştirme çatışması almıştır. böylece insanlık trajik bir çağdan dramatik (buna romantik de diyebiliriz) bir çağa geçmiş olur. bu yeni çağın temsilcisi olarak da ingiliz şair william shakespeare'i görür goethe, onu örnek gösterir. şu çok derin buluşunu ortaya atar: william shakespeare, insanlardaki istekleri, dışardan onlara zorlanmış gibi gösterme yolunu tutmuştur oyunlarında... sözgelişi macbeth, sanki falcıların, büyücülerin telkinlerine uyarak kral olma hevesine kapılmıştır. oysa bal gibi bu tutkuya kaptırmıştır kendini. başka bir deyişle shakespeare, buradaki dramı, tragedya kılığına sokmaktadır.
