merhum babaannem... rahmetliyi pek de sevmezdim, çok hatırlayamıyorum da zaten. köşe minderi gibi kurulup patik-eldiven örerdi hep. şimdi ''patik ören büyükanne''yi görür görmez, o geldi aklıma. başka bir imge de yok ona ilişkin. sakattı, yürüyemezdi, sevgisini bayramdan bayrama bol tükürüklü öpücükleriyle gösterirdi. ben de insan sevmesini bilmiyordum o zamanlar, hoyrattım, hırçındım. şimdi onun varlığını/yokluğunu hatırlayınca ''keşke'' dedim, az buçuk sevgimi belli edebildiğim şu günlerimde burada olsaydı, şımarır, sırnaşır, vurdumduymaz severdim. yoğun ısrarlarımla ördürttüğüm sarı-kırmızı kupa desenli patik hala annemin sandığında durur. ''keşke'', hala onları giyebilecek kadar küçük olsaydı ayaklarım.
