tüm bunları düşünürken bir elim ağzımda, zaten dibine kadar yenmiş tırnaklarımdan birini dişlerimle kopartıyorum. ilk kopartıştaki o zevk, tırnak koptuğunda acıya dönüşüyor. başparmağımla orta parmağım arasına alıp sıkıyorum işaret parmağımı, bir parça kan geliyor. elimi yüzümün karşısına getirip, avucumu kapatıp bakıyorum, rezil haldeler. bu halimle ben, herkese evet sorunluyum ben mesajını veriyorum. otobüse bindiğimde yahut bir ortama girdiğimde herkes sanki yenmekten küçücük kalmış tırnaklarıma bakıyor, kendi kendime düşüp, sessizleşiyorum, utanıyorum. sonra kandırıyorum kendimi hayır yemiyorum tırnaklarımı, sadece kopartıp tükürüyorum, olan bu. yesem de, yemeyip tükürsem de o tırnaklar rezil haldeler. ellerime bakan biri, sürekli parmaklarımı yaladığımı ve ellerimin salya koktuğuna inandığından uzak durabilir benden. duruyor da eminim, belki sırf bu yüzden yalnızlığı seviyorum.
