burada herkes birbirine küsmüş gibiydi. herkes sırayla anlatmaya başlasa acaba kaçı diğerine anlayış gösterebilirdi ki? bu soru gereksizdi, sessizce bir şeyler bekleniyordu, sessizce bir şeylerin pişmanlığı yaşanıyordu. böyle yerlerin kasveti biraz asil gibi görünsede asla tutarlı bir hüzün hali değildir bu. orada oturmuş onlarca ceset, vıcık vıcık bir çaresizlik, insanın üstüne bulaşınca çıkmayan bir umutsuzluk. barın üstüne çıkıp hepsinin üstüne işemek lazımdı aslında. arkadan bakınca başlarını göremediğiniz onlarca adam ve kadın...
bu durum neşelendirdi beni. telefonumu ve cüzdanımı barın üstüne koyup içkiden yudumlamaya başladım. sanki mezarlıktaydım, orada olsaydınız buna çok gülerdiniz, yemin ederim, nefes alan tek kişi bendim ve sert bir yudumdan sonra nefes aldığıma şükrettim.
