itiraf ediyorum;
-geçmişi unutamazmış insan, içinde kanayan yaraymış çünkü geçmiş adı verilen şey, hatırladıkça kabuğu kalkar yeniden kanarmış...yeniler yara bandı olsa da eskilerin üstüne; her çıkarışta yara bandını, yara bandı kabuğunu kaldırırmış yaranın, "her cerihamdan ilahi boşanırmış kanlı yaşım"
-uzaklarda olanlar özlenirmiş çok, uzakta olduğu için lanet edilirmiş kadere amma velakin en kötüsü ruhsal uzaklıkmış .. daha da kötüsü ikilemde kalıp özlenenin ruhunun yerinin bilinmemesiymiş..
-gecenin bu vakti ödev yapmak için bilgisayar başına geçince insan siniri bozulurmuş kullanamadığı microsoft yazılımları yüzünden, ertesi gün hocaya danışmak için erkenden yatmak istese de uyku tutmazmış bünyesini insanın, ve yenilerle eskilerin harmanını dinlediği şarkılarda yaşarmış..
-insan notlarının arasında geçmişiyle karşılaşınca gelecekle yüzleşemezmiş, geçmişte kalıverirmiş, dalıverirmiş, saatler onu beklemez gidermiş.
-en kötüsü de insanın umudunu yitirmesiymiş geleceğe dair..umutlar yitince insan kendisi de yitmeye başlarmış, mumun kendisini eritmesi gibi ne dibine ışık verirmiş ne de dik durabilirmiş, yitirilen her umut mumdan akan damla gibiymiş, şeklini bozarmış, kendinden verirmiş, dibine damlarmış, en ufak rüzgarda sönermiş...
-telefonun varlığı işe yarasa da sinir bozucu olabilirmiş haber beklerken..zor birşeymiş beklemek..
son olarak itiraf ediyorum, çok uykum geldi...uyumak istiyorum, ruhum bedenime engel olsa da..hatta mazoşist bir ruh uysal bir bedene yerleşse de bedenini eğitmeli insan, inada bindirmeli..uyumak gerekiyorsa uyumalı..
