öylesine savunuyorum ki yalnızlığı, ki siz bilmiyorsunuz elimde kalan son kale o. herkesin gittiği zamanlarda elimde kalan o. karanlık renginde, sessizliğinde, renksizliğinde aynadaki yansımam o, ettiğim küfürleri bilen o, isyanımın yoldaşı o. o her şeyim benim, kimsesiz değilim ben.
yatağımın soğuğunda, onunla uyur, onunla uyanırım. bir sevgili gibi hayatı da unutturmaz üstelik yanardöner değildir, sabittir. asla cevap vermez, bekler ki nedenleri sen bul. saygısızlık etmez, sözünü de kesmez. sıkı sıkı sarılmanı tembihler sana sessizliğiyle. hepsi yalancı, hepsi düzenbaz, hepsi iğrenç dersin kendi kendine, sanki sufle eder yanı başından. delirmiş gibi de hissetmezsin kendini, gaipten sesler duyarken. bir insanı tanırsın, aslında tüm insanlığın duygularını anlarsın kendini tanırken.
yalnızlık, komplo teorileri üretmene yardımcı olur. birine anlatsan haydi canım sen de derler ya, susarsın bu yüzden. geleceği görürsün, geleceği gördüğünü kimseye söylemeden.
yalnızlığında mutlu olabilirsen mümkün mü?- hep mutlu olursun. hayaldir bu, sen bir ömrü yalnızlıkla mutsuz geçirirsin, diğerleri mutlu sandıkları bir ömrü mutsuz ve yalnız bitirdikleri için mutsuz ölürler.
