sabah uyandığınızda, odaların ışıkları hala açıktır, yataktan istemeye istemeye kalkıp lambaları söndürürsünüz. Yan odadan gelen sesleri duyar, bu ses ne diye düşünürsünüz. bu sırada gece kapatmayı unuttuğunuz televizyon aklınıza gelir, gider kapatırsınız. Üstünden çok geçmeden sessizlikten sıkılır ve televizyonu yeniden açarsınız, izlemez-dinlemessiniz ama biryerlerden insan sesleri duymak bir nebze olsun rahatlatır. Perdeleri haftalardır açmadığınız gelir aklınıza, doğrulup açarsınız, dışarıda bayram ziyaretine giden insanları görürsünüz. Bayramda kimseyi aramadığınızı ve kimsenin sizi aramadığını anımsarsınız, bir cevapsız arama veya bir mesaj umuduyla telefonunuza yönelirsiniz, günlerdir çalmayan telefonunuz yine size sürpriz yapmaz. "bari ben birilerini arayayım" diye aklınızdan geçer, ancak eliniz varmaz tuşlara. Alışmışsınızdır tek başınalığa. Haftalarca-aylarca devam eder bu ritüel. Bundan bir türlü kurtulamayacağınızı anlarsınız en sonunda. Yalnızlığı kabullenmeye başlarsınız yavaş yavaş. içinize işler. en iyi dostunuz oluverir. Kimseyle de paylaşamassınız, paylaşmak istemessiniz en iyi dostunuzu. Ne de olsa yalnızlık paylaşılmaz.
