sonunda!
aslında buraya sayfalar dolusu şeyler yazabilirim, zira birikmiş çok şey var. ama ben yine kelimeleri biraraya getirip, onları uygun şekle sokup sergileyemiyorum..
geç geldin, ama iyi ki geldin. sana yıllardır biriktirdiğim, sardığım bir sevgi yumağım var. sana gözüm kapalı, saf bir şekilde sunabilirim bunu..
tamam belki yine saçmalarım, afallarım, ne yapacağımı bilemem. ama ne olur bunu hamlığıma ver olur mu? kafanda benden yana sorular olmasın, çünkü senden yana yok sorularım.
o paranoyak hallerim, saçma sapan kuruntularım uçtu gitti. nasıl bu kadar eminim, nasıl oldu ya da oluyor hala anlamış değilim, hala bunun şaşkınlığı içindeyim, lütfen beni mazur gör.
ama yok, sen elimi öyle sıkı tuttun ki, hiç bırakmayacağını o zaman anladım. emin olmamın tek nedeni bu galiba. hadi be sende deme, gerçekten öyle. beni yanıltma olur mu?
sen bunları okuyamayacaksın. belki bu cümleleri yüzüne karşı da kurmayacağım. ama bunları hissetmeni sağlayacağım, zira ben dile getiremem duygularımı.
ama sen söyle hep olur mu? sen söyle ki ben de bu dili öğreneyim..
