neredeyse iki aydır evinizden uzak binlerce kilometre katedip; fiziğinizi, mental durumunuzu göçerten yorgunluktan ve özlemden sinir krizleri geçirip ayı gibi boyutlarınıza yakışmayacak şekilde yalnız kaldığınız anlarda ağlama nöbetleri geçirirsiniz. iki ay sonra çok özlediğiniz evinize dönersiniz. bavulları kapıda bırakıp çok sevdiğiniz ve yakın zamanda kucağınıza oğlunuzu verecek sevgilinize sarılırsınız. herşey o kadar mutluluk vericidir ki... sonra duşa girmeden önce sevgilinizin laptopunu küçük bir iş için alırsınız ve dünya başınıza yıkılır. öğrenirsiniz ki siz bunları yaşarken o başkasını özlemektedir. üstelik çok senelerden beri...
