ic parcalayan sehit cenazelerinde gariban ana-babaların dilinden düsmeyen ifade.
ninem çok geç yaşta vefat etti ve bana yıllar önce söyledigi bir laf yüregime işledi: "çok yaşamak iyi değil evlat, görmedigim acı kalmadı ama evlat acısı bambaşka, yürek kaldırmaz." bir ananın ölen evladının arkasından her "vatan sagolsun" deyişinde bu cümle gelir aklıma. bunun samimiyetine inanamam, inanmak da istemem. bunu hep bir zorunlulugun veya gelenek diyelim ya da çaresizligin ürünü olarak görürüm. çaresizlik çünkü sorgusuz sualsiz kabullenme. vatan kimin için sagolsun.
en derin sevginin evlada duyulan sevgi olduguna inanıyorum. çünkü katıksız, karşılıksız tek sevgi. vatan sevgisi de en kutsal sevgilerden biri ama neden 20 li yaşlarındaki evladını yitirmiş bir anne canhıraş ağıtlar arasında "vatan sağolsun"u söyleme geregi hissediyor. pilan yapmayın pilan diye zırvalayan insan müsvetteleri için mi vatan sagolsun. milliyetçilik, kahramanlık kisvesi altında haraç kesenler, çete kuranlar için mi, istediklerine vatan haini yaftası yapıştırma yetkisini kendinde görenler için mi sagolsun vatan. vatan sagolsun ki bunlar 4 çarpı 4 lerinde daha mı rahat etsin.
erhan tuncel'in tam 5025 kez, yasin hayal'in ise 1225 kez telefonları dinlenmiş. kayıtların birinde erhan tuncelin sevgilisine kullandıgı ifade aynen şuymuş:
"mit' e başvurayım mı aşkım? hem vatan sağolsun, hem parası iyi."
o hengamede zavallı anne sanıyor ki bütün dünya acısına ortak oluyor, zannediyor ki ağlaynlar bir ömür kendisiyle ağlayacak. o zaman "vatan sağolsun."
