hiç tanımadım ben seni. adımı koyan kişiyi tanımadım hiç. ben henüz 6 aylıkken ölmüşsün, ufacık bir tesadüfle benim binmediğim bir kamyonun yaptığı bir kazada. eğer orada olsaydım, şimdi burada olamayacaktım muhtemelen.
özgür demişsin bana, özgür olayım diye. şimdiki halimi görsen gurur duyar mıydın bilmiyorum ama ben seninle gurur duyuyorum. köyün tek okulunun tek personeli.
müdür, müdür yardımcısı, öğretmen, hademe, bekçi... hepsinin başında idealist bir eğitimci.
en büyük hayallerimden biridir seninle karşılıklı oturup rakı içmek bir kasım gecesinde. balık da olur hem. öyle pahalı bi restaurantta falan da değil. iki tabure, bir küçük masa. çay bardağında rakılar. buz gibi hava ama sıcak kalbimiz. neden istiyorum bunu bilmiyorum, ama istiyorum.
senin tuttuğun şiir defterini buldum bu yaz. yazın çok güzelmiş, şiirlerin de öyle. hele birkaç fotoğrafın vardı ki hiç sorma! bildiğin eski delikanlılardanmışsın sen. yakışıklı adammışsın gençken.
vay be dede. yaşasaydın belki çok daha farklı olacaktı hayatım. gelip dertleşebilecektim belki seninle. bayramda hemen koşacaktım yanına, sen de emekli maaşından ayırdığın harçlığı sokuşturacaktın cebime.
tahminimce tok bir sesin vardı. o tok sesinle masal okusaydın bana keşke. gerçi senin yokluğunda annem de okudu ama aynı şey mi?
neyse be dede, böyle olması gerekiyormuş demek ki. eğer izliyorsan bi yerden, çok dikkatli bakma bana. utanırım ben. ama bil ki, hiç görmesem de seni, değerlisin benim için. dedem yok demeyeceğim artık. vardı. benim de bir dedem vardı. *
