ben bu illete genç yaşta başladım. insanlara görüşlerimi anlatırdım, insanların düşüncelerini okumak onların duygularını anlamak hoşuma giderdi. sonradan geceleri geç yattığımı fark ettim. yazarlar uyur mu diye merak etmiştim ve gecelerin aslında daha değerli olduğunu anladım. sonraları ise bilinçli olarak uyumamaya başladım. kah onlar konuştu ben dinledim kah ben konuştum onlar dinledi. artık ne zaman sorun yaşasam sözlüklerdeydim. hikayemi anlattığım insanları tanımıyordum ve beni dinleyenleri hayal etmeye başladım farklı bir kapı açıldı. asosyalleşmeye başlamıştım arkadaşlarımda benim bu halimden hoşlanmadı, insan bu kadar suskun kalamaz dediler, aslında suskun değildim sadece eskiden onlara söylediğimi hatta söyleyemediklerimi şimdi size söylüyorum. hayattan kopsam bile sözlüklerde yazmak pişmanlıkmıdır?
