gizemini yitirdiği andır. elbette tüm gizemli kişilikler çekici gelecek diye bir kaide yok ama size çekici gelen adam/kadın gizemini yitirdiği an çekicilik konusunda da çok şey kaybetmiş demektir.
biz başkalarını, onlarda kendimizi bulduğumuz için severiz biraz da. bu yüzden de sevdiklerimizi daha çok tanımak isteriz. ancak yine de nasıl bir dengesi varsa artık şu doğanın, tanıdıkça sevdiğimiz insan yavaş yavaş gizemini kaybetmeye başlar. gizemini kaybeden insanın da ''farklılığı'' yiter gözümüzde. daha derine inersek, kendimizde bulduğumuz artılar/eksileri gördükçe aslında çok da ''özel'' olmadığını düşünmeye başlarız. o karizma dağılır, ''acaba nasıl olacak'' endişesini taşımaktan kurtulduğumuz an karşımızdakine bağlandığımız iplerden de feragat ederiz. tabi yine de demiyorum ki sır küpü olalım, ilişkilerde kabızlaşalım. o denge çok önemli işte, ne çok fazla ne çok az.
bu yüzden insanın özelinin olması çok önemli. bunlar da kendince geçirdiği saatler olur, takıldığı mekanlar, konuştuğu arkadaşlar, yazdığı yazılar, hayaller, ve tabi geçmişinden kesitler...
sevdiğiniz insanı her yönüyle, sakatatlarına kadar tanımak yerine ona biraz kendince nefes alma alanları bırakın. sonra ''çekiciliği kayboldu'' diye tripten tribe giriyorsunuz.
