sadece yaşayanı değil çevresindekileri de üzen illet.
bizim ramazan yahu, ilkokuldaki esmer, zayıf, fırlama çocuk. geçenlerde çarşıya doğru yürüyorum. 'hoop' diye bi ses duydum sağ tarafımdaki birilerinden. laf atana güler geçerim, asla sataşmam. yine bakayım dedim göz ucuyla. bakmaz olaydım. bizim ramazan işte. gülüyor. ama nerede o eski ramazan? önceki halinin 3 katı büyüklüğünde. alnının üstünde, kafasında, boydan boya ameliyat izleri. sanki şişirmişler gibi kilo almış. insan arkadaşına ismiyle hitap edemez mi? edemedim işte. 'ramazan naber' diyemedim. karşımdakinin o olduğunu bilsem de, şu illet hastalığı yakıştıramadım bizim ramazan'a. yanına gelene kadar aklımdan geçenleri anlatamam. tokalaştık, konuştuk. beyin tümörü varmış. ameliyat olmuş bi kaç defa. hala eskisi gibi canlı, konuşkan ama hareketli değil. 'bak, aldığım ilaçlar su topluyor.' diyerek göbeğini gösteriyor. yan etkisi gibi bi şeymiş ilaçların. olmaz olsun dedim içimden. bir saatten fazla ayakta kalamıyormuş. 'gel oturalım bi şeyler içelim' dedi. 'yok sağolasın işim var ben gideyim' diye ayrıldım yanından. katlanamam diye düşündüm. benimle aynı yaştaki insanın yaşadıklarını düşündüm. ölüme ne kadar yakın olduğumuzu. gerçekler çarpıyor insanın yüzüne. yanından ayrılsam da günlerce aklımdan çıkmadı. allah tüm yaşayanlara sıhhat versin. yanındakilere de sabır versin.
