annemin rivayetlerinden biri. ''insan doğum gününe yakın zamanlarda ölür''müş. sağ ol anneciğim, içime su serptin. on bir ayın sultanı edasında, serseri mayın gibi dolaştığım yaklaşık üç yüz otuz günün acısı, eylülün ortalarına doğru öyle pis çıkıyor ki... bir takım paranoyalar, evden çıkamamalar... ev kazalarını duydunuz mu? insanlar evlerinde durup dururken ölebiliyor, geçen-geçen dediğim iki üç yıl önce national geographic'te durup dururken kendiliğinden yanan adamla ilgili bir makale okumuştum, allah'ım inanılır gibi değil. olayın detaylarına girmek, girip de sizi kıllandırmak istemiyorum mamafih, adamcağız bir şekilde alev alıyor, için için yanıyor sonra. bal mumu gibi eriyor. neyse, çok da düşünmemek lazım on milyonda bir olabilecek bir talihsizlik işte.
evden çıksan bir dert, evde kalsan bir dert. geçen yıl doğum günümü ilk olarak bana arabasıyla çarpan bir bey ve yanındaki eşi kutlamıştı. sonra da röntgenimi çeken radyolog, akabinde acildeki doktor... dedim ya, insan saçmalıyor böyle bir bilgiyle yüklendiğinde. sonra bir de geri kalan sevdiklerimiz var? annem için mayıs civarı yusuflamalar, babam için aralık civarı paniklemeler... hiç hoş değil, hiç doğru bir yaklaşım değil.
allah'tan öleceğimiz günü bilmiyoruz diye düşünüyorum. bir nimet gibi insanın ne zaman öleceğini bilmemesi. maymun gibi gezinirdik ortalıkta herhalde, tüm hayatımız maraş dondurması alırken yaşanılan stres tadında geçerdi. insan doğum gününe yakın ölmüyor arkadaşım, hiç aklınızı bozmayın böyle zırvalarla.
