sensizliğimin ilk sabahı,saatin sesiyle gözümü açtığımda kalbimde fırtınalar koptu,yüzleşmeye cesaretim yoktu gerçeklerle ölmek istdim o an...yapayalnızdım koca dünyada,gözlerimden süzülen yaşlara engel olamadım.sanki kalbimin yangını gözyaşlarımdan akıyordu.yakıyordu gözyaşlarım değdiği heryeri...yokluğun cehennemin öbür adıydı.hangi kelimeler tarif edebilir ki içimdeki acıyı?ölüyorum..karaya vuran deniz kızı gibiydi çırpınışlarım.sen yalanlarla bir dünya kurmuştun ikimize,bense ne kadar kaptırmıştım bu oyuna.sonra bir gece ansızın gerçekleri tokat gibi çarptın yüzüme evliydin ve bir oğlun vardı.hayatında bana yer yoktu.oysa sen bana deniz kızım derdin beni bırakma.dünya başıma yakıldı o an keşke bu evden giderken canımı alıpta gitseydin.inan o zaman bir kez ölürdüm.oya şuan karaya bırakılmış deniz kızı gibi can çekişe çekişe ölüyorum.mutlumusun şimdi kralım arkanda bıraktığın bu enkazla?
tutki kralım yüreğim uçup gitmesin bedenimden...
