kadın son bir saattir oturduğu kanepede ve son bir saattir yaptığı gibi avucunun içinde duran parayı tekrardan saymaya başladı...ve oturduğu kanepede yine ağladı sayım işi bittikten sonra.bugün evliliklerinin 1.yıl dönümüydü ve kocasının kopan saat kordonunun yenisini almak için bir türlü parası yetmiyordu.tekrardan tekrardan sanki artacakmış gibi sayıyordu ama yetmiyordu işte.sanki fakirlik darbeyle başa gelmiş gibiydi evlilikleinde.aslında böyle olacağını biliyordu ama sevgi mantığa yer bırakmamıştı onlarda...kadın o kordunu alabilmek için tek yolun en değerli şeyi satmak olduğunu biliyordu ama bir türlü dili dönmüyordu o karara.bir başka yerde onun da kocası aynı hezimeti yaşıyordu.eşi birşey beğenmişti ama o şeyi almaya bir türlü parası yetmiyordu.tekrardan tekrardan sayıyor ama sonuç değişmiyordu...fakirlik...derken kadın o,onu bozguna uğratacak kararı aldı ve evden çıktı...aynı dakikalarda kocasıda o anı yaşıyordu ve o da kararını vermişti.akşam olmuş kocası eve gelmiş herzaman ki gibi akşam sofrasında nelerin yapıldığı konuşulmuştu.derken sıra evlilik yıldönümüne gelmiş çatmıştı...kadın biraz mahçup bir şekilde hediye kutusuna aşık olduğu adama uzattı.acımsı bir gülümsemeden sonra hediyeyi açan kocanın gözleri dolmuştu ve oda hediyesini karısına uzattı.derken kadında avazı çıktığı kadar ağlamaya başladı.adam,up uzun ,simsiyah peri gibi saçlarına,karısının çok istediği o işlemeli tokayı almıştı ve o tokayı alabilmek için kordonu olmayan saatini satmıştı.kadın ise kocasına saat kordonu alabilmek için kuaföre gidip up uzun siyah saçlarını satmıştı.
