14 yaşında yatılı okula yeni başlamışım. ailemden ilk defa ayrı kalıyorum, ailem de ben istanbul'dayım onlar amasya'da öyle bir ayrılık yani. zaten çekingen bi tipim, hiç arkadaşım yoktu o sıralar okulda. daha ilk haftasonu falan zaten. keriz gibi bir hasta oldum, abbbooo. ama nasıl, ateşler içinde yorgan döşek yatıyorum. benim gibi ailesinden ayrılmış bi çocuk vardı. o da hep ağlamaklıydı falan. ondan bana yemek getirmesini falan istedim çünkü tuvalete bile gidemiyorum bırak üç kat aşağıya inip, dışarı çıkıp yemekhaneye ulaşmayı. sağolsun getirdi. bi de kütüphaneci ibrahim abi vardı, bütün lise hayatım boyunca her derdime koşmuş bir memleketlimdir kendisi. tanımaz etmezdi beni o zamanlar. yatakhaneden alıp lojmanına götürmüştü beni.
velhasıl kelam tek başınaysan atlatması çok zordur. hasta olunca daha bir kırılgan oluyo insan. annemi özlemiştim köpek gibi. o da duyunca evde ağlama krizlerine girmiş. şimdi gülerek anlatıyoruz işte. hayat ne garip lan. *
