tatilden dönen baba indirimli istanbul kart'ını hacılamış kızının odasına gelir.
baba: besili, benim kartım sende değil mi?
ben: evet. bak televizyonun üzerinde istersen.
baba: hıım. yok şimdi değil de, kocaeli'ye gidicem ben. o zaman alırım.*
ben: hayırdır baba?
baba: biz salondaki mobilyaları alırken bana "hayatta eskimez. sorun olursa getir, yenisini vericez." dediler. şimdi annen çok alçak diye oturamıyor. yenisini istiyor. gidicem onlardan yenisini isticem bedavaya.
ben: %&/+^&% - toparlandıktan sonra - baba önce bir telefon açsaydın? 20 sene önce almışsınız. bence vermezler hani öyle hemen yenisini. manyak mı bu adamlar?
baba: yooook. ben gidicem. öyle dediler. alırım ben.
ben: ee baba adamlar aynı yerde mi bakalım?
baba: aynı yerdedir. nereye gidecek?!
ben: hayır yani belki kapanmıştır? bakalım senin satınaldığın adam duruyor mu? dursa da seni hatırlar mı? hatırlasa da sözünde durur mu? kim kime bedava mal verir baba!?
baba: yoook. o verecek. - çok inançlı adamdır. inattır ayrıca.
ben: bence gel önce bir internetten bakalım. firma duruyor mu anlayalım. telefon aç, görüş. ona göre git. yazık o kadar yola.
baba: - son derece isteksiz ve fakat "iyi hadi bakalım" modunda - iyi tamam.
merak edenler için not edit: dün izmit'e gitti sabahın köründe. fabrikayı bulmuş. ama fabrika batmış. 20 yıl olmuş tabii. bir de şimdiki sahipleriyle dedikodusunu yapmışlar. "oğullarına işi öğretmedi sahibi. devam ettiremediler peeh peeh" diye. görüştüğü bir adam, "ben sana aynısının istediğin gibisini yaparım. ama çok tuzluya mâl olur hacı." diyince bizimki kalkmış gelmiş tabii. allah biliyor ya, babam gibi inanmak istedim. öyle olmuyormuş demek ki o işler.
