lars von trier sanati icin hafif kalmis diyebilecegim -önceki filmlerine kiyasla- bir film olmus. dügün esnasinda gelinligi bir yana firlatip küvet sefasi yapan kisi olmayi istiyor insan filmin bir yerinde, ancak film ilerledikce gelinimizin tek derdinin kacinilmaz sonun farkindaligi oldugunu görmek bu agir kacamagin ruhunu hafiflestiriyor sanki; derken bir de bakiyorsunuz ki bizim gercegimiz cok mu farkli... dügün dernek, ev bark, coluk cocuk, kariyer vs. bogusmasi icinde küvet kacamagi yapabilme bilincine sanirim ancak kacinilmaz gercegi kabullenenler ulasabiliyor.. he he! lars von trier ne yapmak istemis bilemem ama filmi böyle okudugumuzda yine de ayri bir havasi olabiliyor gibi gibi...
