uzun zamandır yaşamak zorunda olduğum durumdur. kücükken fark etmez insan aralarındaki mutsuzluğu anlaşmazsızlıkları, ama büyüdükce insan duymaya başlar herşeyi, anne baba'da pek önem vermez. duysunlar derler, öğrensinler bilsinler, ayrılacağım gideceğim bu evden ne yaparsanız yapın der biri.
cocuk olmak ister insan tekrar. tartışmaların huzursuzluğun coğu da sizden kaynaklandığını bilirsiniz, işte en cokta bu koyar. o her akşam beraber oturduğunuz sofra'nın eski tadi yoktur artık. baba somurtur anne yemek bile yemez, arada kalmişsınızdır. işte tam o an anlarsınız ki, yaşınız kac olursa olsun, anne baba'nın huzursuzluğu sizi icten ice öldürür, acıtır canınızı. ben hala cocuğunuzum mutlu olun yanımda diyerek bencilliğiniz tavan yapar. anne baba birlikte olunca sonsuz güc simgeliyormuş meğerse, sırtlarını birbirlerine döndükten sonra fark ediyor insan bunu.
