ne denirse densin bir yerde bir sorun olur. artık yorulur, pes edersin. insanlarla uğraşmaktan, bir şeyler için çabalayıp her defasında başarısız olmaktan bıkarsın. önceleri "doğru şey"i yaptığını, artık huzurlu olacağını düşünürsün. biraz zaman geçtikçe sıkılmana rağmen bunu kendine itiraf edemezsin. Sıkıldıkça daha huzursuzlaşır, sürekli yalnızlığın "ne kadar güzel" olduğundan bahsedersin ama zaman geçtikçe aslında yalnızlığın bir seçim değil mahkumiyet olduğu kafana dank eder. bu mahkumiyetten kurtulmaya calısmak yaptıgın en büyük hatadır. cünkü artık gemileri yakmış kendini yalnızlığınla başbaşa bırakmışsındır. bundan sonra ne olsa seni iflah etmez. ne biriyle beraber, ne de yalnızken huzuru bulursun.
