ilkokuldayım, böbrek taşı döküyorum yine, annem kalıncana giydirdi beni, hastahaneye iğne vurdurmaya götürdü..
acıdan ölüyorum bu böbrek taşı öyle bir illet ki insanı ağlatır.. neyse sedyeye uzandım, hemşire iğneyle geldi, bir eliyle iğneyi tutuyor, bi eliyle benim malum yeri açmaya çalışıyor.. annem o kadar kalın giydirmiş ki, kadın soyamıyor beni.. iki saat boyunca uğraştı, bir de erzurumlu hemşire, tatlı bi şiveyle anneme söyleniyor ne giydirdin bu çocuğu bu kadar die.. ağrı falan kalmadı bende, sedyenin üstünde kikirdiyorum kadın birini indirdikçe diğeri geliyor alttan.. iğneyi filan bıraktı yarıla yarıla soyuyor, annem de ortak oldu, iki kişi beni 3 saate soydular.. o gün evet bayaa bi gülmüştüm ama şu anda hatırladıkça daha fazla gülüyorum, ne büyük rezillikti yaa... :)
