sevgili günlük;
nereden başlasam bilemiyorum. 3 gün önce sabah anneannem beni yine dışarı çıkardı. apartmanın çevresinde gezerken, çok güzel bir kedi gördüm. peşinden koşturdu resmen kaşar. gittim gittim bir baktım evimin bahçesinden çok uzaktayım. sağa gittim, sola gittim göremedim evimi. çok korktum. çok acıktım. diğer abilere mama kapları nerede diye sordum alay ettiler benimle. çok onurum kırıldı. çünkü annem beni evde aslan oğlum, yakışıklı oğlum, koca oğlum diye severken bir anda dışardaki abiler dalga geçti. psikolojim bozuldu. 2 gece dışarda kaldım. bu sabah mutsuz mutsuz ağlaya ağlaya dolaşırken bir baktım bizim apartman. hatta biraz kafamı kaldırınca annemin odasının perdesini bile görebiliyordum. bütün gücümle başladım miyavlamaya. bir kaç dakika miyavladım derken bir baktım güzel annem uykulu uykulu gözlerle pencereyi açtı. beni görünce nasıl çığlık attı anlatamam. "gel beni al bakma aval aval" diye tekrar bağırdım. " oğlum dur bekle gitme bir yere deden şimdi seni alıp getirecek" dedi. sözünü dinledim annemin. bir dakikaya kadar dedemin güvenli kollarındaydım.
yokluğumda mama kaplarımı kaldırmamışlar. çok duygulandım. ama annem hemen bana konserve mamalarımdan açtı. ben yerken annem, dayım, anneannem, dedem hep başımda beklediler. belli ki çok özlemişler. ben de özlemişim. bir daha kızların peşinden gitmeyeceğim. anneme söyledim beni kısırlaştır dedim. istemiyorum kadın falan dedim. tamam dedi. bayramdan sonra kısırlaşacağım çok şükür.
öyle işte sevgili günlük. şimdi annem bilgisayarını istiyor. kalkmam lazım. yine yazarım. hoşçakal.
