6 yaşındaydım. babam elinde kocaman bir kafesle eve gelmişti. altın renginde bir kafes.
anlamıyordum annem çok sevinmişti nedense bende anlamaz gözlerle ona bakıyordum.
damak şakırtadıyordu sürekli. nasıl çıkartıyor acaba bu sesi diyordum. sonra bana "bu bir papağan cino artık bizimle birlikte kalacak" dediler.
sevinmiştim.sonra onu sevmek istemiştim parmağımı kafesin içine uzattım kafasını kaşımak için. işaret parmağımı olanca gücüyle ısırdı. çok ağlamıştım. aylarca konuşmadım cinoyla.sevmedim de.
sonra bir sabah adımı söylediğini farkettim. evimize gelen misafirlere hoşgeldiniz bile diyordu.
cino eve geldikten 4 yıl sonra babamı kaybettik. o günden sonra cino bize bir yadigar bir emanet oldu.
her baktığımda babamı anımsardım.
seneler seneleri kovaladı.
bu sabah telefonum çaldı. annem arıyordu. açtım telefonu. ufak kardeşim "abi bir şey diyeceğim ama üzülme nolur" dedi.
"abi cino öldü" dedi.
cino bize geldiğinde ben 6 yaşındaydım. oda 7 yaşındaydı.
18 yıl geçirdim ben onunla. konuştum. hayvan gibi değildi aileden birisiydi.
öldü.
ağlayamıyorum da. öldü işte.
