filmle ilgili söyleyeceğim ya da eleştireceğim pek bir şey yok geniş ekran olması dışında. nihayetinde sanat filmi çekmemiş adamlar, böyle bir kaygı yok, güven park'tan kurtuluş parkı'na güzel bir ankara polisiyesi. sevdim ben; her ne kadar müptelası olmasam da, cansu dere' nin bu filmde ne işi var desem de iyiydi, hoştu.
lâkin arkadaş ben başka şeyden dert yanacağım: bu filmi aynı salonda seyretmek zorunda kaldığım insanların zekasından cidden şüphe ediyorum. abi her küfre mi gülünür kahkahalarla, oyuncular a dese kahkaha, s dese kahkaha.
siyasi bir mevzu var her şeyden önce ki red kit'le yansıtmış bunu emrah serbes: evinde öldürülenler, adsız mezarlara koyulanlar, polis teşkilatı, işkenceler, sorgular, bağlantılar, marxistler, ülkücüler, yandaşlar, doğrucular ... benim birlikte seyrettiğim insanlar bu kavramlara âşina değildi.
'marksist ülkücü'dür sözü geçtiğinde neymiş neymiş diyeni duydum, film boyu sadece güldü. hiç düşünmedi. diziyi de bunlar seyrediyorsa ohoo, hani benim gençliğim.
neyse seyirciye sinirim geçmedi, geçmez. böyle insanlarla aynı filmi seyredip farklı şeyler düşünüyoruz ya ona yanarım.
yavanlık diz boyu!
