yine aynı şeyi istedim işte;çocukluğuma geri dönebilmeyi.keşke hiç büyümeseydim,büyümeye bu kadar heves etmeseydim.şimdi istemediğim bir yığın işle uğraşıyorum.ablacılık oynuyor, dünyayı kurtarmaya çalışıyorum.ama bak hala oynuyorum ve çocukluğumdaki gibi oynadığım her oyuna inanıyorum.
mengeneyle beynimi sıkıştırıyorlar,acı duymuyorum.duyarsızlaşmak bu olsa gerek.
hala okula gidiyorum ama artık sabahları kendim uyanıyorum.okula gitmek istemediğimde babamdan korktuğum için türlü numaralara başvurmuyorum.ve çoğunlukla okula gitmiyorum,sanki geçmişle görülecek bir hesabım varmış gibi...
artık plan yapmıyorum,okuduğum kitapları listeme eklemiyorum.gazetede okuyup beğendiğim makaleleri kesmiyorum.
artık futbol oynamıyorum.misket biriktirmiyorum.apartman kapılarının macunlarını söküp,camlarını aşağı indirmiyorum.mahalle kavgaları yok artık.akşam ezanıyla eve girme kuralı yok.
okuldan gelince derslerimi tekrar etmiyorum.izlemek istediğim bir film için burada izin almam gereken bir abi yok.yemek seçmiyorum,olur olmadık zamanlarda annemden istediğim gibi, bir sürü yemek varken patates kızartması diye tutturmuyorum.zaten artık yemekleri kendim yapıyorum.artık istediğim bir şey için para biriktirmiyorum,zaten istediğim bir şey de yok.
kitaplarla çocukluğumdaki kadar haşır neşir değilim.yani her güne bir kitap yok.artık işçi babanın kitap almaya gücü yetmeyen ve kızına bunu söyleyemediği için'kızım her gün bir kitap okumak gözlerin için çok zararlı,biz bunu haftada bire indirsek'diyen bir babam da yok.
varolan tek şey artık bana ağır gelmeye başlayan,taşımaktan nefret ettiğim bedenim.benim bir amacım yok.çocukluğum sanki hç yaşanmamış gibi...yok..
