çocukluğumdan beri hiç iyi top oynayamadım.nedense her zaman futbola karşı garip bir yeteneksizliğe sahiptim.
hani şu gönlü kırılmasın diye oyuna alıp kaleye geçirdiğiniz 5 tene atmanıza rağmen 7 tane yiyerek maçı kaybettiren çocuk var ya işte o benim.
evet evet mahalle maçlarında takım seçilirken en sona bırakılan iki takımda 5 şer kişi olunca rakibe fazladan bonus olarak verilen kişi.
aradan yıllar geçti.tahmin edebileceğiz gibi futbolcu olamadım.zaten olmamada gerek yoktu.
televizyon başında maçları izleyebiliyor ve kazmaya bak o topa öylemi vurulur.bu hocada hiç iş yok 4-4-2 oynatması lazım takımı diyerek ahkam kesebiliyordum.
arada halı saha maçı için davet eden arkadaşlara kıvrak cevaplar verip kaçak güreşmem gerekse bile her şey yolunda gidiyordu. ta ki geçen gün iş den dönerken topu kaçan çocuğun abi topu atarmısın diye bağırdığını duyana kadar.
çocuk biraz uzakta olduğu için üzerime gelen topa ayağımın dışı ile sert bir vuruş yaptım ve
top gidip yan taraftaki bahçe önünde duran arabanın camına sert bir şekilde çarptı.
aman tanrım bir topa bu kadar mı kötü vurulabilirdi.topa o şekilde vurup ta oraya atmak fizik kanunlarına aykırıydı.
ben eyvah sıçtık diyordum ki bahçeden fırlayan yaşlı bir teyze bana doğru bakarak kazık kadar adamsın utanmıyormusun burada top oynamaya gidip sahada oynasanıza diye bağırmaya başladı.
şey teyze ben top oyna..... söyleyememiştim bile hızını alamayan teyze başlamıştı bile saydırmaya.yapılabilecek en mantıklı şey olan yaptım ve kafamı öne eğerek hızlı adımlarla oradan uzaklaştım.
ve o günden sonra bir daha hiç futbol oynamadım.
