ilköğretim ve lise yıllarımda her bayramdan kaçıp, hocalardan azar yerdim, disiplin korkusu yaşar, yine gitmezdim bayram kutlamalarına. canım çıkardı çünkü. sabahtan akşama kadar matematik dersi olsa, o kadar olmazdı yani. sabahın köründe gidersin, ne okunan şiirleri dinler, ne yürüyüş yapmaktan zevk alırsın. hani mantığını coşkusunu kavrayamazsın. çocuksundur ve üşürsün, yorulursun. o yaşta bile anlarsın her şeyin formaliteden ibaret olduğunu. bu demek değil ki, o tarih anlamsız, yoo, öyle değil, bu formalite anlamsız, çocukları koyun gibi dizmek, binbir türlü azarla bak okul cekedini giymek zorunlu yok şu renk çorap giymek yasak. mum gibi yaparlar. nasıl sevsin çocuk bu töreni?
işte böyle bir öğrencilik yaşamış biri olarak, bu durumu eleştirecek yüz bulamıyorum kendimde, fakat;
şimdi bu tören iptal edilmiş, önemli değil, biz zaten alışmışız ezberlenmiş törenlere, şimdi bilmem kim konuşacak, bilmem kime sağ ol diyeceğiz, soğukta bekleyeceğiz, sonra gideceğiz, oohh okul tatil. bayram demek tatil demek değil mi zaten bizim için?
bu iptali, önemsemiyorum çünkü zaten yapmacık geliyordu bana, çocuklara yapılan zulüm gibi geliyordu. istense zulüm olmayan halde de kutlanır, çocukların törenin mantığını anlaması sağlanabilir ama yok. her şey o kalıp içinde uygulanacak. varsın iptal edilsin her şeye rağmen biz bu günün anlamını gayet iyi biliyoruz nasılsa. anmak, bilmek, anlamak, hissetmek bazen kutlama yapmaktan daha önemlidir.
hayatın gayet normal devam ettiği, misal; evlilik programlarının bile şen şakrak sürdüğü şu günlerde saçma olmuş elbet, ama ne de olsa akıl sır erdirilemeyen bir toplumuz. seçici duyarlılık bizim işimiz.
umarım kurban bayramı da iptal edilir ama. öyleyken böyle çünkü.
