o en sevdiğim sahilden, her zamanki tuhaf duygularım, arınmışlığım ve zaferimle kalkıyorum.
sıkıntıdan patlayan o can çoktan karıştı şehrin ıssız kalabalığına. muhtemelen biriyle göz göze gelmeye, biriyle muhabbet etmeye çalışıp, yalnızlığını unutmaya çalışıyor şu an.
peki mümkün mü bu, yalnızlığı unutabilmek mümkün mü?
ondan kaçabilmek, onsuz ve sürekli bir birileriyle olup, kendi sesimizi bastıran seslerden bir dünya kurabilmek mümkün mü?
sanmıyorum.
en önemli kararlarımızı bile tuvalette yalnız aldığımızı unutuyor gibiyiz. hatta biri kapıyı zorlayıp içeri girmeye çalıştığında, hiddetle dolu! diye bağırıp, o en mahrem yalnızlığımızın bozulmasına izin vermiyoruz. farkında bile değiliz bunun, yalnızlığın aslında ne kadar zevkli ve dayanılmaz olduğunun farkında değiliz. kimse sürüden ayrılmamızı istemiyor, bir araya gelip katliamlar yapmak, yakıp yıkmak hep çok daha cezp edici birileri için. hem beraber olunca bize daha kolay satıyorlar her istedikleri kötülüğü
