yaşadığımız küresel köy içerisinde herkesin her şeyden neredeyse daha olurken haberi oluyor. herkes her şeyi lüzumundan fazla biliyor. bunun sonucunda ne gizem kalıyor ne de merak...
dışarıda merak edecek bir şeyin kalmaması insanı bezginliğe, araştırmamaya, soruşturmamaya itiyor. oysa her şey elimizin altında. dünyanın bulunduğumuz yere en uzak noktasından bir haber alabilmek, oradaki bir insanlar yüz yüze(!) görüşebilmek bile anında mümkün. aslında ne kadar şaşırtıcı, insanı buhrana sürükleyici bir durum bu.
yapısı gereği bugüne dek çevresini beş duyusuyla algılayagelmiş insana siz artık dokunmak, hissetmek yok: sadece duyacaksın ve göreceksin. ama insani ilişkiler malesef ısı alışverişi olmadan gerçekleşemiyor. bırakın ısıyı karşımızdaki insanın farkında olmadan aldığımız kokusu bile üzerimizde o insanla ilgili çeşitli hislere yol açıyor. peki ya şimdi ne oluyor: sadece ve gör.
bir de olayın farklı bir boyutu var. aslında hep bir yerlerde olan insanların nerelerde olduklarını idrak edince dünyanın ne kadar kalabalık bir yer olduğunu ve kendimizin bu kalabalığın sadece küçücük bir "ayrıntı"sı olduğumuzu hissediyoruz. küçük olmak zordur. değersiz olduğunu, bir ayrıntı olduğunu hissetmek sıkıntı vericidir. ve kalabalık sessiz olduğu zaman aslında yalnızlığı anlatır insana. bu kalabalık ne kadar büyürse yanlızlık da o kadar büyür. hani bir şarkı vardı ya: biz büyüdük ve kirlendi dünya. bence tam tersi dünya büyüdü ve bizi kirletti. tabii onu büyüten de yine biziz! yani bir nevi kendi kendimizin içine ettik: kendimizi yalnızlığın göbeğine ittik.
