artık hemen hemen sadece eski türk filmlerinde kalmış olan ailelerdir. hasretle bakılır bu ailelere, özenilir. yalnızlığın getirdiği yabancılaşmadan payını almamış ailelerdir çünkü onlar. bu ailelerde kalabalık olmanın verdiği birlikte hareket etme zorunluluğu yerini birlikte hareket etme isteğine bırakmıştır.
oysa biz şimdi daha buyuk evlerde ama daha kucuk ailelerle yasiyoruz, ama mutsusuz. yalnızız. yemekten sonra içilen çaylar bile yok artık. yenilen yemekten sonra ya koltuğa gömülüp konuşmaksızın televizyona kitleniyoruz ya da bilgisayarın başında teknolojinin nimetlerine(!) bir bardak sıcak çay eşliğindeki çaydan sıcak sohbeti satıyoruz.
sanırım teknoloji bize iyi gelmedi. koptuk. önce kendimizi, sonra ailemizi tanımaya vakit ayıramaz olduk. farkında mısınız, sokağa bile daha az çıkar olduk. gidip arkadaşlarımızı görmeye bile üşenir olduk...
