bu gün yaptım, asosyal bir şahıs olarak hiç öyle göründüğü gibi değilmiş. eller ayaklar titriyor, alından ter akıyor. ses bir yandan titriyor, millet bakıyor. ulan ne pis bir duygu. sonunda kağıdı elimden bırakıp kafamı masaya yaslayıp okudum. titremekten okunmuyo la.
ben yazar olmak istiyorum. eğer yazar olacaksam topluluk önünde konuşmayı öğrenmeliyim. ama nasıl yapacağım lan bunu? taksim'e gidip "hiişşşşşt! taksim halkı! baylar bayanlar ve gavurlar! beni dinleyin!" diyemem herhalde.
asosyal olmamdan dolayı herhalde.
yarın ilk işim 5 yeni arkadaş edinmek. milleti yolda durdurup tanışacağım. hatta gereksiz yere otobüslere binip, önüme oturanlara selam vereceğim. kararlıyım!
senden de iyi psikolog olur la sözlük. rahatlattın beni, gidiyorum şimdi.
