bir radyocu düşünün, pazar öğleden sonra belki arkadaşlarıyla geziyor belki de evinde yatmış uzanıyor. televizyondan ya da internetten van'da deprem olduğunu öğreniyor. hemen sosyal sorumluluk duygusuyla artık ne yapıyorsa yarıda kesiyor ve iş yerine gelerek neler yapabilirim diye düşünüyor.
türkiye'nin üzerine ölü toprağı gibi çöreklenen bürokratik engeller yıldırmıyor kendisini ve iki tane yardım tırını alışveriş merkezlerinin önüne getirterek yardım toplamaya başlıyor. yetkililerin çoğu evinde kıçını kaşırken o canla başla mücade ediyor. yerinde duramayan bu mübarek insan kargo firmalarını arıyor ve gönderilerin ücretsiz ulaşabilmesi için şirketin yetkilileri ile bir haftalık anlaşma yapıyor.
pazartesi yayına geçiyor, sabah ve akşam bizlere sürekli umut aşılıyor, yağma olabilir sakın yılmayın diyor. bu her yerde olabilir canınızı sıkmayın diyor. bölgedeki muhabirlere ulaşıyor, eksiklikleri tespit ediyor, nelere ihtiyaç var kalem kalem dinleyene izah ediyor. son vatandaşımıza ulaşana kadar bu işin takipçisi olacağını belirtiyor.
iyi ki varsın, iyi ki her sabah seni dinliyorum. hani spiker demişti ya seni her yerinden öpüyorum rüştü diye...
ben sadece ellerinden öpmek istiyorum, yaşım benden küçük olmasına rağmen...
yaptıklarını önce allah, sonra da bu millet asla unutmayacaktır.
