iki üç bira alıp limanın diğer ucunda kalan deniz fenerine doğru yürümeye başladım. karışık hisler ve biraz sarhoşluk. bir erkek için tehlikeli sayılabilecek zamanlar. biraz gerçeklik her şeyi berbat edebilir. telefonuma bakmaktan alıkoyamıyordum kendimi, gururum benimleydi, onca viskiye yazık etmiştim, aramasını bekliyorodum. aramakla kalmayıp onu affetmem gerektiğini, onu yanlış anladığımı söylemesini istiyordum. en azından bir mesaj, hayat kurtaran bir mesaj, kendimi iyi hissetirebilecek bir kaç sözcük...
iyi şeyler düşünmeye zorluyordum kendimi, fenerin dibine geldiğimde bir kaç yengeç dolanıyordu taşların üstünde. kaçışmaya başladılar ayak seslermii duyduklarında, uykuda olmaları gerekirdi bu saate. çok sinirlendim nedense, bir tanesini ezmeyi başarabildim, geri kalanı kaçıp gitti. cesedi acemi bir tepikle denize fırlattım. biraları poşetten çıkarıp taşın üstüne yaydım. biraz daha iyiydim, denizin sakinliği kesintisiz bir şekilde bana geçiyordu. deniz kenarı iyi fikirdi. her zaman işe yarar, iki bira alırsın ve intiharı düşünerek sahile inersin, sonra sakinleştirir deniz seni ve ne kadar ucuz sıkıntıların olduğunu anlayıp tıpış tıpış yatağına dönersin.
