herkesin başından geçen kendine trajik olur genelde, fakat bu anı en kötü yaşayan bilir.
kuzenimle parka gidip onun sevgilisini görecektik. ben de sevgilime gel dedim, gelemem antrenman var dedi. (evet kız futbolcuydu.) neyse çıktık, bari balkona çık kuzen seni merak ediyo diye mesaj attım cevap yok.. evlerinin oradan geçiyorduk, hep yürüdüğüm daha önce onu beni ekip biriyle yürürken gördüğüm sokağa girdim. yolun sonuna kadar uzanan duvarı vardı sitelerinin, 4 lü siteydi. en uzak duvardan 2 kişi atladı.
ben de daha önce onunla ordan atlamıştım, ve saçını boyatmıştı. 1 kilometreden tanırdı insan. ama tanımak istemedi vücudum, emin olmak için elimdeki defteri kuzene verip koştum. ve arkalarındaydım. aramızda 2 metre vardı. sarıldılar, el ele tutuştular. ve ben 2 metre arkalarındaydım.
dua ettim, telefonla onu aradım ve önümdeki kızın telefonu açmaması için dua ettim.
açtı...
konuşamadım. alo napıyosun nerdesin arkana bak dedim arka arkaya. döndü baktı ve güldüler.
ayrıldılar.
öncee kuzenim dedi, sonra kuzen gibiyizdir kuzenin arkadaşı dedi.
daha önce lisede çok kez "senin kız başkasıyla lan" derlerdi ama safım ya, inanmazdım. illa gözle görmek lazımmış. ama böylesi de evlerden uzaktı.
ve ben o gün bu gündür insanlara güvenemeyen bir paranoyağım.
